माझं नेमकं चुकतं कुठे ?

              मुलगा समोरून एकाएकी मुलीला कधीही विचारणार नाही अथवा तिचे नाव घेण्यास विचार करेल. परंतु मुली मात्र सर्रासपणे मुलांजवळून जाताना अथवा आपल्या मनमानीने वागताना दिसतात. आणि त्यातून पुढे ते प्रेम संबंध मित्र संबंध इत्यादी वस्तू निर्माण होतात. आणि घरी माहिती पडले तर मात्र मुलगी अल्पवयीन ठरते हे समाजातील एक विघातक सत्य आहे. मी उच्च माध्यमिक चे आठ वर्ष वर्ग सांभाळले त्यामुळे हे अनुभवले आहे. बर्याच गोष्टी घरी माहितच नसतात. पण पालक आमची मुले तशी नाहीत असे ठासून सांगतात. मुलाबरोबर फिरणे, हॉटेलला जाणे, बगीच्यात फिरणे, त्याने दिलेल्या वस्तू मैत्रीनीने दिलेल्या आशा सांगून घरी पोहोच करणे, खर्चायला पैसे मिळवणे, रिचार्ज मारून घेणे अशा सर्व गोष्टी आपल्याला चालतात. मग ज्यावेळी या गोष्टी घरात अथवा समाजाला माहिती होतात त्यावेळेला आहे तशाच जर सांगितल्या तर अनेकांचे आयुष्य वाचेल. आणि समाजातील हिंसक वृत्तीतून  काही अंशी मुक्तता मिळेल. आपल्यामुळे जर कोणाचा जीव जात असेल आणि जर तुम्हाला त्याचा आनंद होत असेल तर आयुष्यात लिहून ठेवा तुम्ही कधी सुखी होऊ शकत नाहीत.  प्रेम आणि हिंसा या दोघे विरुद्ध गोष्टी आहेत. जिथे प्रेम असते तिथे हिंसा होऊ शकत नाही. जे हिंसा व्हायला किंवा घडायला तयार होते ते प्रेम असू शकत नाही. म्हणून प्रेमासाठी काही पण हा फुकटचा दावा कधीही करू नये. अथवा वाईट रस्ता कधी धरू नये. तुम्ही स्वतःमध्ये एवढं स्किल निर्माण करा की तुमच्या प्रेमात जग पडले पाहिजे. तुम्ही जगाच्या प्रेमात पडले नाही तरी चालेल. जेव्हा करिअर करण्याचे आयुष्य, वेळ असते तेव्हा नक्की करिअर करा मित्रांनो. फुकटचे मार्ग पकडून आपल्या आयुष्याच्या वाटोळे करू नका. कारण दिवसेंदिवस परिस्थिती खूप वाईट येणार आहे आणि यात जर तुम्हाला टिकायचं असेल तर फक्त आणि फक्त आपला मार्ग आपण शोधा. इतर काय करतायेत याकडे दुर्लक्ष करा. आपल्याला ते मार्ग आकर्षक करत असले तरीसुद्धा त्याकडे जाऊ नका. ज्या वेळेला तुम्ही तुमच्या इंद्रियांवर नियंत्रण ठेवून तुमचा मार्ग निश्चित कराल तेव्हाच तुम्ही या जगात यशस्वी व्हाल. जगामध्ये तुम्ही किती कोटी रुपये कमावलेत किती? बंगले बांधलेत? हे जगाच्या नकाशात कुठेही दिसत नाहीत. जर दिसत असेल तर तसं मला सांगा. परंतु मित्रांनो तुम्ही जे काही कराल त्या कर्तृत्वातून जे व्यक्तिमत्व विकास होईल, ते व्यक्तिमत्व या जगाच्या पाठीवर कोणत्याही कोपऱ्यातून नक्की दिसेल हे निश्चित! म्हणून जगात जे संपते, दिसतच नाही त्या संपत्तीसाठी हेवेदावे, हिंसा, दुःख करू नका. परंतु जे संपत्ती या जगामध्ये दिसणार आहे त्यासाठी दिवस-रात्र मेहनत करा तुम्हाला जग शोधायला जायची गरज नाही, जग तुम्हाला शोधत तुमच्याकडे येईल हे लक्षात ठेवा. आयुष्य एकदाच मिळतं मनसोक्त जगा आनंदी जगा. आयुष्याची जी वर्ष मेहनत करण्याचे आहेत त्यात पुरेपूर मेहनत करा. नंतर तुम्हाला बाकीचे आयुष्य रडत काढण्याची गरज पडणार नाही. अन्यथा जे आयुष्य तुम्ही मेहनत करण्यात घालवायचं होतं त्याच आयुष्यात तुम्ही असे रिकामे काम करत बसणार तर पुढचे वर्ष कसे जातील? हे मोजायला देखील कोणी उरणार नाही हे लक्षात घ्या. आणि शेवटी कितीही सांगितलं तरी तुम्ही जे मनाला पटणार ते नक्कीच करणार परंतु माझी सर्वांना विनंती आहे की, आपण या सर्व गोष्टीमुळे एकदा विचार करा की आपण म्हणता; आम्हाला व्यक्तिगत स्वातंत्र्य आहे, आम्ही आमचा जीवनसाथी निवडू शकतो, आम्हाला ते निवडण्याचा हा अधिकार आहे, न्यायालयही त्याला प्रतिसाद देत की मुलं 18 व 21 वर्षाची झाली की त्यांच्या साथीदार निवडतील. यात आई-वडिलांचा हस्तक्षेप देखील घेतला जात नाही किंवा परवानगी सुद्धा घेतली जात नाही. (अलीकडच्या काळात हा बदल होतोय - आईवडिलांची परवानगी आवश्यक ) तुम्ही नक्कीच निवडू शकतात परंतु तुम्हाला ज्या आई-वडिलांनी त्या 21 वर्षापर्यंत पोसले, त्यांनी जी हाडाचे काड केली, त्यांनी जी मेहनत केली, ज्या मेहनतीतून तुम्हाला मोठं केलं, ज्या घासातून घास तुम्हाला भरवला, त्याची किंमत तुम्ही त्यांना खाली मान घालून मोजायला लावतात हे कितपत योग्य आहे? जसं तुम्ही म्हणतात की, आमच्या आयुष्य ठरवणारे ते कोण? तसं तुम्हाला त्यांचा आयुष्य वाटोळा करण्याचा अधिकार कोणी दिला? तुमच्या अगोदर ते जन्माला आले होते. त्यांनी तुमच्याहून चार पावसाळे जास्त काढलेले आहेत आणि शेवटी तुम्ही त्यांचे मुलं आहात. ते तुमचे कधीही वाईट चिंतनार नाही याची खात्री ठेवा. ज्या गोष्टी पटत नसतील त्या सरळ त्या ठिकाणी त्यांना कशा योग्य आहे ते सांगा. वादविवाद, तडजोड या गोष्टी होत असतात. आयुष्यात प्रत्येक गोष्टीत तडजोड नसली की ते वादाच्या भवऱ्यात सापडतं आणि त्यातून वाद निर्माण होऊन हिंसा उत्पन्न होते. आणि म्हणूनच प्रत्येक गोष्टीशी कुठेतरी तडजोड करायला शिका. वास्तवात काय चांगलं किंवा वाईट काय हे मनस्वी स्वतःच्या मनाला विचारा आणि नंतरच पुढचा पाऊल उचला. तुम्ही एकदा टाकलेला पाऊल मागे न घेतल्यास ते तुम्हाला चुकीच्या ठिकाणापर्यंत नेऊन पोहोचवेळल. बोलताना विचार करा कारण धनुष्यातून निघालेला बाण परत येत नाही. तसा तोंडातून निघालेला शब्द परत तोंडात घेऊ शकत नाही. याची एक काळजी घ्या मित्रांनो. चालताना असं चाला की दोन लोकांनी तुम्हाला रामराम घातली पाहिजे. बसताना असे बसा की कोणाला तरी जवळ येऊन बसावं असं वाटलं पाहिजे. आणि मरताना असं मरा की ज्यांनी ऐकलं त्याच्या डोळ्यात अश्रू आले पाहिजेत. तर तुमचं जगणं सार्थक होईल. अन्यथा या जगात येऊन काही उपयोग नाही.